Durf jij je te verbinden met een magische wereld?
Het misschien wel mooiste cadeau, dat ik ooit heb gekregen, is wel het feit dat ik op een magische manier verbinding kan maken met een 'onzichtbare' wereld.
Een wereld, waar (nog) niet iedereen zich bewust van is, of waar (nog) niet iedereen verbinding mee wil of durft te maken. Het voelt een beetje als magie, als toveren, en toch ook weer niet.
Toen ik een klein meisje was, was het 'gewoon' voor me. Het gekke is, dat ik me er niet eens zoveel van herinner. Ik 'weet' alleen dat ik voortdurend in verbinding was met meer dan anderen konden zien en dat het veilig voor me was om engelen en lichtspookjes te ervaren, zoals kinderen van nu dat vaak omschrijven. Ik kan me niet herinneren dat ik ze ooit een naam gaf, ze waren er simpelweg gewoon en het voelde fijn.
Mijn opa was er ook altijd, zelfs als hij er niet fysiek was, was hij er. Hij was mijn veiligheidsnet, bij gebrek aan een beter woord, maar vooral mijn onvoorwaardelijke band, die dieper ging en gaat dan ik ooit in woorden zal kunnen omschrijven. Sommige energie is niet in woorden uit te drukken en dat is misschien maar goed ook. Die energie is immers ook bedoeld om te 'voelen'.
Toen hij overleed, ging er een knopje om in mij. Alsof ik op dat moment mezelf beschermde en ik daarmee mijn zesde zintuig uitzette. Alsof ik de snooze knop van mijn wekker indrukte.
Lang na zijn overlijden was hij degene die me ook weer wakker maakte en riep: 'Ik ben er hoor, ik ben nooit weggeweest. Dat dacht je maar.... maar het is tijd!' Hij zette het alarm van de wekker aan, ik kon er niet omheen.
Ergens heb ik hem ondanks alles, al die tijd wel degelijk gevoeld, heel onbewust. Hij bleef op de achtergrond, zoals hij ook in zijn leven altijd heel bescheiden was geweest, als een radiogolf, maar op het moment dat ik hem het hardste nodig was, was hij luid en duidelijk. 'Ga weer voelen, hoor me en luister goed.'
Dat moment zal ik nooit vergeten.... en ik ben hem zo intens dankbaar. Hij heeft me al die tijd geleid, om terug te komen bij wie ik diep van binnen ben. En hij heeft me laten zien, dat de pijn die ik heb ervaren ook iets heel moois te brengen heeft aan anderen.
Het is een uitdaging om 'anders' te zijn dan anderen. Het is een uitdaging om alles zo diep te voelen, in de eerste plaats van en met jezelf, en het is een uitdaging om die diepe gevoelens met de wereld te delen. Het is een uitdaging om vanuit dat diep voelende zelf jezelf te laten zien, erop vertrouwende dat alles wat je voelt oprecht en eerlijk is, en ertoe dient je hart te openen zo wijd als je maar kunt. Het is een uitdaging om dat hart vervolgens naar alles en iedereen uit te laten stralen. Ja, het is een risico, want je weet niet of een ander jouw licht wil of durft te voelen.
Ik weet inmiddels dat ik niet meer anders kan dan mijn hart en mijn gevoel volgen. Alles wat er gebeurt, draagt bij aan een verder groeien van mezelf. Alles wat er gebeurt, helpt ook om een ander te helpen groeien. Het is wat het is.
En soms, op momenten, dat ik vanuit mijn hart weet dat ik het juiste doe en mijn hoofd angstig de controle weer wil overnemen, dan mis ik mijn opa. Op dat moment, als de angst me bekruipt, dan voel ik hem net even niet en mis ik de wijze, liefdevolle energie van opa. De angst sluit me af van het vertrouwen en de verbinding met mijn 'Zelf' of hoe we dit ware bewustzijn dan ook benoemen. Het sluit me af van het lijntje, dat ik met die andere wereld heb.
Opa, ik mis je enorm vandaag. Maar ik weet ook dat jij degene bent, die me vandaag weer aan het schrijven hebt gekregen, zoals je dat altijd doet als je weet dat ik je even nodig heb. Jij weet dat je daarmee mijn lijntje weer herstelt en ik weer durf te voelen.
Dan hoor ik je wijsheid, dan voel ik je aanmoedigingen, je vertrouwen en vooral je onvoorwaardelijke altijd steunende liefde, die me vertelt dat ik er mag zijn zoals ik ben.
Wat is er nou een groter cadeau om op zo'n dag te mogen krijgen, dan een liefdesboodschap uit die andere nog zo onbekende en tegelijkertijd zo vertrouwde wereld?
© Louisa Perreyn, 2015
Een wereld, waar (nog) niet iedereen zich bewust van is, of waar (nog) niet iedereen verbinding mee wil of durft te maken. Het voelt een beetje als magie, als toveren, en toch ook weer niet.
Toen ik een klein meisje was, was het 'gewoon' voor me. Het gekke is, dat ik me er niet eens zoveel van herinner. Ik 'weet' alleen dat ik voortdurend in verbinding was met meer dan anderen konden zien en dat het veilig voor me was om engelen en lichtspookjes te ervaren, zoals kinderen van nu dat vaak omschrijven. Ik kan me niet herinneren dat ik ze ooit een naam gaf, ze waren er simpelweg gewoon en het voelde fijn.
Toen hij overleed, ging er een knopje om in mij. Alsof ik op dat moment mezelf beschermde en ik daarmee mijn zesde zintuig uitzette. Alsof ik de snooze knop van mijn wekker indrukte.
Lang na zijn overlijden was hij degene die me ook weer wakker maakte en riep: 'Ik ben er hoor, ik ben nooit weggeweest. Dat dacht je maar.... maar het is tijd!' Hij zette het alarm van de wekker aan, ik kon er niet omheen.
Ergens heb ik hem ondanks alles, al die tijd wel degelijk gevoeld, heel onbewust. Hij bleef op de achtergrond, zoals hij ook in zijn leven altijd heel bescheiden was geweest, als een radiogolf, maar op het moment dat ik hem het hardste nodig was, was hij luid en duidelijk. 'Ga weer voelen, hoor me en luister goed.'
Dat moment zal ik nooit vergeten.... en ik ben hem zo intens dankbaar. Hij heeft me al die tijd geleid, om terug te komen bij wie ik diep van binnen ben. En hij heeft me laten zien, dat de pijn die ik heb ervaren ook iets heel moois te brengen heeft aan anderen.
Het is een uitdaging om 'anders' te zijn dan anderen. Het is een uitdaging om alles zo diep te voelen, in de eerste plaats van en met jezelf, en het is een uitdaging om die diepe gevoelens met de wereld te delen. Het is een uitdaging om vanuit dat diep voelende zelf jezelf te laten zien, erop vertrouwende dat alles wat je voelt oprecht en eerlijk is, en ertoe dient je hart te openen zo wijd als je maar kunt. Het is een uitdaging om dat hart vervolgens naar alles en iedereen uit te laten stralen. Ja, het is een risico, want je weet niet of een ander jouw licht wil of durft te voelen.
Ik weet inmiddels dat ik niet meer anders kan dan mijn hart en mijn gevoel volgen. Alles wat er gebeurt, draagt bij aan een verder groeien van mezelf. Alles wat er gebeurt, helpt ook om een ander te helpen groeien. Het is wat het is.
En soms, op momenten, dat ik vanuit mijn hart weet dat ik het juiste doe en mijn hoofd angstig de controle weer wil overnemen, dan mis ik mijn opa. Op dat moment, als de angst me bekruipt, dan voel ik hem net even niet en mis ik de wijze, liefdevolle energie van opa. De angst sluit me af van het vertrouwen en de verbinding met mijn 'Zelf' of hoe we dit ware bewustzijn dan ook benoemen. Het sluit me af van het lijntje, dat ik met die andere wereld heb.
Opa, ik mis je enorm vandaag. Maar ik weet ook dat jij degene bent, die me vandaag weer aan het schrijven hebt gekregen, zoals je dat altijd doet als je weet dat ik je even nodig heb. Jij weet dat je daarmee mijn lijntje weer herstelt en ik weer durf te voelen.
Dan hoor ik je wijsheid, dan voel ik je aanmoedigingen, je vertrouwen en vooral je onvoorwaardelijke altijd steunende liefde, die me vertelt dat ik er mag zijn zoals ik ben.
Wat is er nou een groter cadeau om op zo'n dag te mogen krijgen, dan een liefdesboodschap uit die andere nog zo onbekende en tegelijkertijd zo vertrouwde wereld?
© Louisa Perreyn, 2015
Reacties
Een reactie posten