Verrassingen op je pad

Surprise!


Als je me een paar jaar geleden zou hebben verteld, dat ik meerdere publicaties op mijn naam zou krijgen en ook nog eens zelf uitgever zou worden, had ik je beslist voor gek verklaard,
Als je me een paar jaar geleden zou hebben verteld, dat ik zou gaan werken met ouders, leerkrachten en kinderen, dan had ik je nogmaals heel vreemd aangekeken en wellicht zelfs gedacht dat er een steekje bij je los zat.
Nu, een paar jaar verder, lijkt alles op zijn plek te vallen. En dat is niet omdat ik het zo bedacht heb met mijn hoofd. Dit had mijn hoofd niet kunnen bedenken. Geloof me.

Maar waar komt het dan vandaan? Hoe ben ik dan toch op dit pad beland? Wat of wie heeft daar de hand in gehad? Ik zelf? En wie is dat ik dan? Of is het toch een hogere macht en wie is dat dan?

Als ik beweer dat ik het in ieder geval niet bewust zelf was, dan blijft het onbewuste over. Heeft mijn onbewuste me die kant op gestuurd?
Maar wat is dat onbewuste dan eigenlijk? Wie zit daar achter? Wat zit daar achter? En is dat niet ergens ook mijn hoofd? Of heeft mijn hart hier ook iets mee te maken?

Ik ben een denker, althans, dat IK dat me is aangeleerd, want van nature voel ik veel meer dan ik denk. Maar terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat ook dat dit het gecreëerde ik-je is, van waaruit ik schrijf.
Wie is het echte ik, het echte bewustzijn, dat mij stuurt?

Op een prachtig synchronische wijze krijg ik de afgelopen maanden inzichten aangereikt, variërend van boeken, gesprekken en bijzondere ontmoetingen met mensen en intuïtieve handreikingen.
Alles heeft een eigen waarde, een eigen insteek en een visie op dat bewustzijn. Ik merk mijn eigen honger naar antwoorden en tegelijkertijd lijk ik op zoek naar DE waarheid. Bestaat die wel? Is deze wel belangrijk? En toch blijft ook mijn brein zich met deze vraag bezighouden.

Mijn wetenschappelijk opgeleide hoofd heeft nu de neiging om een betoog te gaan houden over de verschillende invalshoeken van waaruit je deze vragen wellicht zou kunnen beantwoorden. Mijn gevoel zegt iets anders.

"Maakt het iets uit? Maakt het iets uit als je geniet van wat je aangereikt hebt gekregen, misschien heb je het zelf bedacht, misschien niet? Doet het iets af aan de vreugde en het plezier dat je voelt, als je je ineens realiseert dat je dapper bezig bent om het leven van je dromen waar te maken, zelfs als je 'denkt' dat je deze droom nooit voor jezelf hebt bedacht?
Maakt het echt iets uit?"
Het antwoord op deze vraag is: nee. Misschien zit het er wel in dat ik geniet van magie, dat ik geniet van wonderlijke toevalligheden en synchroniciteiten, die als je er goed naar kijkt ergens altijd zo perfect en afgepast op elkaar aansluiten, dat er wel haast een Goddelijk plan moet liggen. Want wie had mijn pad ooit kunnen uit'denken'? Met de juiste mensen, de juiste situaties en de juiste uitdagingen, altijd precies op het juiste moment zich aankondigend. Als een duveltje uit een doosje (of moet ik misschien een engeltje zeggen) verschijnen er cadeautjes in allerlei vormen ogenschijnlijk uit het luchtledige en worden ze in mijn handen gelegd. Het is alsof ze willen zeggen: 'Hier, dit is voor jou, het is je gegund.'De een zegt: dat is je ziel, die je het aanreikt en je leidt. De ander zegt: het is het bewustzijn, het Goddelijke vonkje dat in ons allemaal zit. Weer een ander beweert dat je er niets aan kunt veranderen, het ligt al vast, maak je er niet druk om, er is geen hogere macht. En weer iemand anders ziet het als een geschenk van het Allerhoogste. En wellicht is het simpelweg een gedachte, die tot een volgende gedachte en een gevoel heeft geleid en die weer tot een volgende en die hebben mijn pad gemanifesteerd.

Gisteravond had ik opnieuw een mooi gesprek met iemand, die me inspireerde om wederom het grote geheel te kunnen zien. Juist het feit dat we er allemaal anders en op onze eigen, unieke manier naar kijken, maakt het geweldig om een mens te zijn.
Als klein meisje weet ik dat ik al zei: 'Maar eigenlijk geloven we toch allemaal hetzelfde?' Ik kon maar niet begrijpen waarom mensen zo ingewikkeld deden en vanuit allerlei verschillende religies met elkaar streden om DE en HUN waarheid te verdedigen.
Ik zocht naar harmonie, naar wederzijds elkaar begrijpen, naar elkaar luisteren en proberen om elkaars standpunten te begrijpen. Nu snap ik dat ik toen al naar liefde zocht.

Misschien is de tijd nu echt gekomen om al het andere behalve de taal van het hart buiten beschouwing te gaan laten. En is het tijd om ons te gaan laten inspireren door de kinderen van nu, die deze taal als geen ander spreken. Het is de taal van de energie, de warmte, het licht en vooral van de liefde.

Liefde is begrip, is meevoelen met een ander en is vooral het de ander EN jezelf gunnen om gewoon lekker jezelf te zijn. Dat is voor mij ware liefde.

Terwijl ik dit artikel schrijf, kleurt de hemel echt knalroze, en komt letterlijk de zegen...uuuh, regen met bakken van boven naar beneden. Is er een duidelijker signaal van de hemel dat het tijd is voor liefde?

© Louisa Perreyn 2015

Reacties

Populaire posts