Stille woorden

Vanochtend werd ik wakker en keek even tussen de gordijnen door naar buiten. Ik zag mist.... mist is voor mij altijd iets mystieks, alsof je de andere fijnstoffelijke wereld even heel zichtbaar krijgt.

Ik krijg altijd de neiging om naar buiten te gaan en die wereld op dat moment te gaan ontdekken. In de natuur is het extra stil en ook daar voel ik magie.
Voor diegenen onder jullie, die het boek van The Mists of Avalon hebben gelezen of wellicht ook de film hebben gezien... ik krijg altijd de neiging om me als de priesteres in het bootje te voelen. Dan steek ik mijn handen omhoog en beweeg ze naar beneden, met als doel om de sluiers rondom Avalon neer te halen en het heiligdom te kunnen betreden.

De mist doet iets met me. Het brengt me nog dieper naar binnen, alsof ze me uitnodigt om te luisteren. De natuur wordt stil en ik daardoor ook. 
De laatste maanden voel ik zoveel verandering. Ik bemerk ook dat mijn behoefte om al mijn ervaringen met anderen te delen verdwijnt. Ik mag ze nu voor mezelf houden en ze ontvangen. Had ik eerder de neiging alles weg te geven en te delen, zo ontdek ik hoe bijzonder fijn het is om die ervaringen als kostbare cadeautjes tot me te nemen en er enkel dank voor uit te spreken. 

Terug naar mijn Zelf, naar mijn Zijn, woorden schieten tekort. Het valt me soms moeilijk om te ontdekken dat ik bij wat ik ervaar geen woorden meer vind, omdat ik het zo gewend ben om te schrijven en te spreken. Vaak wil ik ook de woorden niet meer vinden, ze zijn niet meer nodig. Het vele luisteren naar mezelf en de zielen van anderen is magisch en genoeg. Het is prachtig en bijzonder dat ik aan de gesprekken met zielen, waar ze zich ook bevinden, woorden mag geven. Ze brengen heling, liefde en boodschappen van licht. 

Maar hoe mooi dat ik gewoon stil kan vallen en zo kan communiceren wat ik voel. Vaak doet het afbreuk aan wat ik vanuit mijn hart wil zeggen, als ik mezelf dwing het toch te proberen.

Regelmatig communiceer ik met de kindjes van nu vanuit mijn hart naar hun hart en dan 'spreken' we over van alles en de conclusie van zo'n gesprek is altijd gebaseerd op liefde. Onlangs liet ik zelf een afstemming doen door een collega, die een kostbare boodschap van liefde van mijn overleden opa aan me overbracht. Ik vroeg hem onder andere wat de belangrijkste les was, die hij aan de andere kant geleerd had. Hij vertelde me, dat hij geleerd had om onvoorwaardelijk van zichzelf te houden. Alleen dan kun je er in overvloed zijn. Vanuit die liefde voor wie je bent kom je bij jouw kracht.

Dat is wat ik nu ervaar. Meer en meer beland ik terug in mijn Zijn. Ik voel niet meer de behoefte alles in woorden aan een ander uit te leggen. Ik voel mijn Waarheid en streef naar oprechtheid in alles wat ik doe. 
Angst voel ik wel, wanneer ik me realiseer dat mijn enorme ambitie en drive zich aan het keren is in een tevredenheid met wat er is. Het lucht op en het verwart. Maar het is tijdelijk, ook dat ervaar ik. Alle verhalen, die ik mezelf al die jaren lang heb wijsgemaakt, vallen weg. De sluiers trekken op en ik zie hoe het echt is. Ik zie hoe de wereld echt is en kijk door alles heen.

Ik kan mezelf niet meer voor de gek houden en vasthouden in een leugen, ik zie door het verhaal van een ander heen en zie ook daar de Waarheid. Regelmatig beland ik ineens, zonder dat ik het soms besef in het verhaal van een ander, totdat ik me realiseer dat ik me weer heb laten meeslepen in het oude patroon. Op zo'n moment valt het kwartje en laat ik het drama weer los. 
Het toneelstuk blijft doorspelen, maar ik stap eruit. Ik speel niet meer mee. 
Mijn opa zei het zo treffend: Jij alleen bent de regisseur van je leven. Speel het spel, maak je eigen film. En speel niet meer mee in het spel dat een ander geschreven heeft.

De afgelopen maanden was ik moe. Nu merk ik hoe moe je wordt van het meespelen in al die verhalen van anderen. Moe word je van het voldoen aan de verwachtingen van anderen. Moe van het vele denken en piekeren in je hoofd en moe vooral van het moeten en jezelf en anderen iets willen bewijzen.
Het spel is uit, ik wil niet meer mee doen.
Woorden van stilte wil ik spreken, vanuit wat ik voel. Dat is mijn Waarheid en mijn weg. Liefde is alles wat telt.
©louisaperreyn.com

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts